Με συγκεντρώσεις και κατάθεση στεφάνων τιμήθηκε η επέτειος του Πολυτεχνείου στην Κατερίνη
Με συγκεντρώσεις και κατάθεση στεφάνων τιμήθηκε και φέτος η μνήμη της επετείου της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Το Εργατικό Κέντρο Κατερίνης και το Νομαρχιακό Τμήμα ΑΔΕΔΥ Πιερίας πραγματοποίησαν εκδήλωση στην πλατεία Ελευθερίας, όπου και κατέθεσαν στεφάνι, όπως και η Ν.Ε. ΣΥΡΙΖΑ Πιερίας. Παρόντες ήταν και μέλη της Ν.Ε. ΠΑΣΟΚ Πιερίας, δημοτικοί σύμβουλοι της αντιπολίτευσης σε Δήμο Δίου-Ολύμπου και Κατερίνης και μέλη αρκετών πρωτοβάθμιων σωματείων. Μετά το πέρας της συγκέντρωσης κατέφθασε η πορεία που είχε διοργανωθεί από ΚΚΕ-ΚΝΕ, με εκπροσώπους τους να καταθέτουν κι αυτοί στεφάνια στο άγαλμα της Ελευθερίας.
Η ομιλία του Βαλάση Κοτρώνη, προέδρου του Εργατικού Κέντρου Κατερίνης
Ενόψει της σημερινής επετείου για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, το Εργατικό Κέντρο Κατερίνης απευθύνει θερμό αγωνιστικό χαιρετισμό προς τη σπουδάζουσα Νεολαία και σε όλους τους εργαζόμενους, τους άνεργους και τους συνταξιούχους του Νομού μας.
Κάθε Νοέμβρη, ο νους και η καρδιά μας είναι εκεί, στο Πολυτεχνείο της Αθήνας, στην ηρωική εξέγερση των φοιτητών, της νεολαίας και ολόκληρου του Ελληνικού λαού κατά της τυραννίας, το Νοέμβρη του 1973.
Το Πολυτεχνείο συμβολίζει, όχι μόνο τον ηρωικό αγώνα αλλά και την ενότητα όλων των δημοκρατών. Οι αγώνες του Νοέμβρη 1973 αποτελούν την κορυφαία εκδήλωση της εφτάχρονης πάλης κατά της δικτατορίας και μια από τις πιο σπουδαίες στιγμές των αγώνων του λαού μας και τις νεολαίας ειδικότερα για την ελευθερία.
Τα ιδανικά της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας, της ειρήνης, της αγάπης για τη ζωή και τον άνθρωπο, παραμένουν ζωντανά και θα παραμείνουν επίκαιρα και αναλλοίωτα, όσα χρόνια και αν περάσουν.
Τα αιτήματα και οι απαιτήσεις της εξέγερσης του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ παραμένουν και σήμερα επίκαιρα και απαιτητά, γιατί γίνονται ακόμα πιο δραματικά.
Η ασκούμενη Νεοφιλελεύθερη πολιτική συνθλίβει τα κοινωνικά και εργατικά δικαιώματα των πολιτών καταπατά τις δημοκρατικές και πολιτικές ελευθερίες των κινημάτων, των πολιτών και τις λαϊκές δημοκρατικές κατακτήσεις.
Οι ιδιωτικοποιήσεις, η εκποίηση Δημόσιου πλούτου, η ανατροπή των ασφαλιστικών, εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων είναι η καθημερινή κυβερνητική πρακτική των «μεταρρυθμίσεων» και των κατεδαφίσεων!!
Η δημόσια δωρεάν Παιδεία και υγεία υποχρηματοδοτείται, υπονομεύεται και ιδιωτικοποιείται.
Το Συνδικαλιστικό Κίνημα στοχοποιείται με ένα και μοναδικό σκοπό τον περιορισμό του δικαιώματος της Απεργίας, της δράσης των Συνδικάτων και των συνδικαλιστικών ελευθεριών, ενώ συνεχίζει να έχει σε καθεστώς επιστράτευσης βασικούς κλάδους εργαζόμενων για να μη μπορούν να αντιδρούν.
Σήμερα με οδηγό τα μηνύματα και τις διεκδικήσεις του ξεσηκωμού του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ επιβάλλεται συσπείρωση, συστράτευση, ενότητα και αγώνας για την απόκρουση και ανατροπή της ασκούμενης αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής.
Το αίτημα για ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ καθίσταται διαχρονικό.
Το Πολυτεχνείο ήταν και θα είναι πάντα ένα ζωντανό κάλεσμα για τη δημοκρατία, την ανθρωπιά και την ελευθερία.
Το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ!!!»
Η ομιλία του Στέφανου Παπακώστα, προέδρου του Ν.Τ. ΑΔΕΔΥ Πιερίας
«Τιμούμε σήμερα την τεσσαρακοστή πρώτη (41η ) επέτειο από την εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο, που αποτέλεσε την κορυφαία έκφραση του αντιδικτατορικού αγώνα του Ελληνικού λαού, ενάντια στην αμερικανοκίνητη χούντα των συνταγματαρχών.
Το Πολυτεχνείο υπήρξε η κορύφωση μιας ιδεολογικοπολιτικής ζύμωσης ενάντια στη Χούντα και το φασισμό και εκφράστηκε με αγωνιστικότητα, και πάλη. Ο καλύτερος τρόπος τιμής, η ουσιαστική αξιοποίηση του πνεύματος του «Πολυτεχνείου», είναι ο αγώνας και η πάλη. Αγώνας και πάλη καθημερινή για τα μεγάλα και μικρά ζητήματα, αγώνας και πάλη για «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία».
{ Την Τετάρτη 14 Νοέμβρη 1973
Εκατοντάδες φοιτητές της Αθήνας καταλαμβάνουν το Πολυτεχνείο. Σύνθημά τους: ΨΩΜΙ- ΠΑΙΔΕΙΑ- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ- ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ.
Συγκροτείται Συντονιστική Επιτροπή απ΄ όλες τις σχολές για να αποφασίσουν τη συνέχεια του αγώνα. Από υλικά που βρίσκουν στις αίθουσες κατασκευάζουν έναν μικρό ραδιοφωνικό πομπό, ο οποίος εκπέμπει στους 1050 χιλιόκυκλους. Από τον πομπό αυτόν και τα μεγάφωνα που στήνουν στο προαύλιο μεταδίδουν συνθήματα και τραγούδια.
Την Πέμπτη 15 Νοέμβρη 1973
Η κατάληψη αποτελεί πόλο έλξης τού λαού της Αθήνας που αρχίζει να συρρέει στο Πολυτεχνείο. Μπροστά από την κύρια πύλη και τους γύρω δρόμους μαζεύονται δεκάδες χιλιάδες λαού αλλά και μαθητές που έρχονται κατευθείαν από τα σχολεία τους. Ως τις 9.30 το βράδυ η κατάληψη έχει πυκνώσει ενώ ο λαός φωνάζει αντιαμερικανικά και αντιχουντικά συνθήματα. Οι συγκεντρωμένοι παραμένουν όλη τη νύχτα για συμπαράσταση στους φοιτητές της κατάληψης του Πολυτεχνείου. Ο κόσμος φέρνει τρόφιμα, φάρμακα κλπ.
Σε Θεσσαλονίκη και Πάτρα οι φοιτητές καταλαμβάνουν τα πανεπιστημιακά κτίρια. Όλη η Ελλάδα συμπαρίσταται στους ελεύθερους αγωνιζόμενους φοιτητές.
Στις 16 Νοέμβρη 1973
Πάνω από 150.000 άνθρωποι είναι γύρω από το Πολυτεχνείο και βροντοφωνάζουν με τους ελεύθερους φοιτητές «Κάτω η χούντα, η χούντα θα πέσει απ’ τον λαό».
Στις 9 το πρωί στήνονται τα πρώτα οδοφράγματα και σχηματίζονται δύο μεγάλες διαδηλώσεις στην Πανεπιστημίου και στη Σταδίου.
Ώρα 7 και μισή μ.μ.
Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος δίνει διαταγή να χτυπηθεί πρώτα η λαοθάλασσα, που είναι γύρω από το Πολυτεχνείο. Δακρυγόνα πέφτουν συνεχώς και κάνουν αφόρητη την ατμόσφαιρα.
Ώρα 12 τη νύχτα
Μπαίνει στην Αθήνα ο στρατός με τα τανκς και καταλαμβάνει επίκαιρες θέσεις.
Στις 17 Νοέμβρη 1973
Και ώρα 2 το πρωί
Τα τανκς πλησιάζουν το Πολυτεχνείο.
«Αδέλφια μας στρατιώτες, είμαστε άοπλοι, είμαστε αδέλφια, μη μας χτυπήσετε, ελάτε μαζί μας» φωνάζουν οι φοιτητές, και ο Ραδιοφωνικός Σταθμός καταγγέλλει στον Ελληνικό λαό την ανίερη πράξη του δικτάτορα.
Τα παιδιά στον περίβολο τραγουδάνε. Το μεγάφωνο πολλαπλασιάζει σε χιλιάδες φράσεις τη μια και μοναδική φράση: ΔΕΝ ΘΑ ΧΤΥΠΗΣΟΥΝΕ!
Ώρα 3 το πρωί
Ένα τανκ γκρεμίζει τη σιδερένια πόρτα τού Πολυτεχνείου κι ας είναι στα κιγκλιδώματα φοιτητές. Ρίχνονται ριπές. Στρατός και αστυνομικοί μπαίνουν στο προαύλιο. Οι φοιτητές προσπαθούν να φύγουν, αλλά δέχονται άγριες επιθέσεις. Πολλοί φαντάροι προστατεύουν και βοηθούν τους φοιτητές να φύγουν, αλλά τους κυνηγούν οι αστυνομικοί. Πολλοί συλλαμβάνονται και οδηγούνται στην Ε.Σ.Α όπου βασανίζονται φρικτά.
Οι οδομαχίες συνεχίζονται γύρω από το Πολυτεχνείο μέχρι το πρωί.
Το πρόσωπο του Πολυτεχνείου δεν είναι απόμακρο, δεν είναι ηρωικό. Είναι ανθρώπινο.
Δεν είναι ξένο. Είναι το δικό μας πρόσωπο.
Είναι γνήσιο.
Μας πείθει
να συμμετέχουμε
να εκφραζόμαστε
να κρίνουμε
να ελέγχουμε
να αποφασίζουμε
να συνυπάρχουμε
να αγωνιζόμαστε }
Η εξέγερση εκείνη, το Νοέμβρη του 1973, σηματοδοτεί για μας την ηρωική κορύφωση μιας αργής πορείας αντίστασης τμήματος του ελληνικού λαού εναντίον της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Το ιστορικό αίτημα των φοιτητών του Πολυτεχνείου για «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» προβάλλει σήμερα το ίδιο επίκαιρο και τραγικά αδικαίωτο.
Σε μια συγκυρία που η οικονομική ανέχεια και εξαθλίωση απλώνεται σε όλο και μεγαλύτερα στρώματα του κόσμου της εργασίας, σε μια φάση που επιχειρείται ένα πρωτόγνωρο πισωγύρισμα και μια, δίχως προηγούμενο, φαλκίδευση εργασιακών, ασφαλιστικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, τα αιτήματα των φοιτητών του Πολυτεχνείου παύουν να έχουν μόνο συμβολική σημασία.
Απεναντίας, μάς δείχνουν το δρόμο του αγώνα απέναντι σε νέες μορφές δικτατορίας, λιγότερο ορατές αλλά περισσότερο επικίνδυνες και απειλητικές για τις ζωές μας και τις ζωές των παιδιών μας.
Ενός αγώνα που έχει ήδη αρχίσει και επιβάλλεται να συνεχιστεί με μαζικότερη συμμετοχή, μεγαλύτερη ένταση και καλύτερο συντονισμό.
Η πραγματικότητα που βιώνουμε καθημερινά μόνο δυσάρεστες εκπλήξεις μάς επιφυλάσσει : η εικόνα που συνθέτει το οικονομικό και κοινωνικό τοπίο είναι θλιβερή : 1,5 εκατ. περίπου άνεργοι, ραγδαία αύξηση του πληθυσμού που ζει κάτω από τα επίσημα όρια της φτώχειας, κατάργηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων, περικοπές σε μισθούς και μεροκάματα, επιβολή αλλεπάλληλων χαρατσιών και φόρων, ιδιωτικοποίηση δημόσιων υπηρεσιών και κοινωνικών αγαθών, διάλυση και των τελευταίων υπολειμμάτων κοινωνικού κράτους. Κι όλα αυτά ενταγμένα σε μια νέα πολιτική ρητορική που μιλάει στο όνομα της«σωτηρίας του έθνους και της χώρας».
Πόσο μπορεί κανείς ν’ αναλώνεται σε μια κούφια και ανούσια εξύμνηση του ηρωικού αγώνα των φοιτητών του Πολυτεχνείου, όταν μια τέτοια αναφορά δε διασυνδέεται και δε συσχετίζεται με τις συγκεκριμένες οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες που επικρατούν σήμερα στη χώρα μας;
Πόσο μπορεί να εκβιάζεται η ελληνική κοινωνία, με το ψευδές δίλημμα της αναστολής πληρωμών μισθών και συντάξεων, προκειμένου να διασωθεί το τραπεζικό σύστημα και να στηριχτεί το υπό κατάρρευση οικοδόμημα της ευρωζώνης;
Σαράντα ένα χρόνια πριν, οι Έλληνες της γενιάς του Πολυτεχνείου αγωνίστηκαν ενάντια στις κοινωνικές ανισότητες, την ξενιτιά, την οπισθοδρόμηση, την αγραμματοσύνη και έδωσαν το αίμα τους για να έλθουν πραγματικά καλύτερες μέρες για την κοινωνία και το λαό μας.
Η σημερινή γενιά καλείται να δώσει τους δικούς της αγώνες απέναντι στους πλουτοκράτες και τα διεθνή συμφέροντα εκμετάλλευσης των ανθρώπων.
• Έκλεψαν το μέλλον των νέων μας κατεδαφίζοντας τα όνειρά τους.
• Εκμεταλλεύτηκαν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, δηλαδή τον ιδρώτα των εργαζόμενων που ήταν για την εξασφάλιση των γηρατειών τους και σήμερα σχεδιάζουν την εξαφάνιση των επικουρικών.
. Η νέα γενιά των Ελλήνων σήμερα, μια μορφωμένη γενιά νέων επιστημόνων, απαξιώνεται συστηματικά και οδηγείται μαθηματικά στο επιστημονικό προλεταριάτο. Προσφέρει υψηλή γνώση και κατάρτιση, ενώ αμείβεται με ημερομίσθια τριτοκοσμικών ασιατικών κρατών.
Σαράντα μόλις χρόνια μετά τη λήξη του τελευταίου μεταναστευτικού ρεύματος, τα παιδιά των Ελλήνων ακολουθούν την πορεία των γονιών τους και φεύγουν μαζικά ως μετανάστες.
Σήμερα παρά ποτέ μετά τον ηρωϊκό Νοέμβρη του ’73, το ψωμί, η παιδεία, η ελευθερία, αποκτούν απόλυτα το νόημα που κρύβουν οι λέξεις.
Τώρα είναι η σειρά μας να εμπνευστούμε, να δώσουμε τον αγώνα, ν’ αντισταθούμε και να θυσιαστούμε για την ανατροπή των σύγχρονων δυναστών μας.
ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ !
ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΑΣ ΕΜΠΝΕΟΥΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΟΔΗΓΟΥΝ !
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ !»