Îίκος ΔημητÏάτος: Βαθειά Φωνή Παλιά Φωνή


Η σκιά μαρτυρά την Ïπαρξη...Îνα αχνÏŒ φως αρκεί για να την αναδείξει. Οι σκιÎς χάνονται στα πολλά τα φÏŽτα...
ΠοÏ να΄βρω τÎσσερα κεριά και στην ψυχή μου σιγουριά
Φωτιά να βάλω γρήγορα και τον κάψω σήμερα
Τον κÏŒσμο αυτÏŒν που αγάπησα και μ΄άφησε και σάπισα
Και σάπισα...
''Της Πίκρας τα ΞερÏŒνησα''
Ο Νίκος Δημητράτος γεννιÎται στην Πλάκα στις 6 Μαρτίου 1942. Σε ηλικία 6 ετÏŽν η μάνα του τον στÎλνει παπαδάκι στη ΜητρÏŒπολη ΑθηνÏŽν. Ο διευθυντής της χορωδίας, Μιχάλης Χατζής, ανακαλÏπτει το χάρισμά του και απÏŒ τÏŒτε ξεκινά η σχÎση του με τη βυζαντινή μουσική. Παράλληλα, θα σπουδάσει θÎατρο και σολφÎζ. Σε ηλικία 20 ετÏŽν τραγουδά σε μπουάτ στην Πλάκα για να βιοπορίζεται και να συντηρεί την άρρωστη μητÎρα του καθÏŽς είναι ορφανÏŒς απÏŒ πατÎρα. Τον ανακαλÏπτει ο Τάσος Πετρής και τον προτρÎπει να φοιτήσει σε κάποια θεατρική σχολή. Το κάνει μετά το στρατÏŒ και αποφοιτά με αριστείο απÏŒ το ΘÎατρο ΤÎχνης. Το ΄71 εμφανίζεται στην παράσταση του Ιάκωβου ΚαμπανÎλη ''ΠαραμÏθι Χωρίς ÎŒνομα'' και λίγο αργÏŒτερα στο ''Μεγάλο μας Τσίρκο'' ÏŒπου ερμηνεÏει το ''ΠροσκÏνημα'' του ΣταÏρου Ξαρχάκου. Με τον τελευταίο θα συνεργαστεί ακÏŒμα σε δÏο δίσκους σταθμοÏς, το ''Νυν και Αεί'' και το - ασυναγÏŽνιστο - ''ΡεμπÎτικο''. Η συνεργασία τους, ωστÏŒσο, αν και πολλά υποσχÏŒμενη, δε θα Îχει ανάλογη συνÎχεια. Ο ερμηνευτής αργÏŒτερα θα αναγνωρίσει στο πρÏŒσωπο του Ξαρχάκου τον άνθρωπο ο οποίος του Îδωσε τη δημÏŒσια αναγνÏŽριση αφήνοντας Îνα παράπονο πως η διακοπή της συνεργασίας τους ίσως να οφειλÏŒταν στο γεγονÏŒς ÏŒτι ο συνθÎτης προτιμοÏσε πιο αναγνωρίσιμα ονÏŒματα απÏŒ τον ίδιο.
Ως ηθοποιÏŒς θα πάρει μÎρος σε πολλÎς παραστάσεις, κινηματογραφικÎς ταινίες και σειρÎς. Ξεχωρίζουν οι συμμετοχÎς του στους ''Αντάρτες των ΠÏŒλεων'', στην ''Εποχή των ΔολοφÏŒνων'', τους ''ΠολεμιστÎς της Ειρήνης'', τον ''Αντιφασίστα'', το ''Διδάκτωρ Καλεί Θανάση'', το ''ΤζιβαÎρι'', το ''Η Ζωή που δεν Έζησα'', ''ΒαμμÎνος Ήλιος'', ''Μη Φοβάσαι τη Φωτιά''. Η δÏναμη και το βάθος της φωνής του επικρατοÏν και το τραγοÏδι τον κερδίζει. Σε μια μοναδική σÏζευξη, η ÏŒμορφη χροιά και η απίστευτη ερμηνευτική του δεινÏŒτητα σημαδεÏουν τα καλοκαιρινά βράδια των συναυλιÏŽν με τον Ξαρχάκο. ΑκÏŒμη, θα συνεργαστεί με το Δημήτρη Λάγιο στον '' Ήλιο τον Ηλιάτορα'' χαρακτηρίζοντας τον τελευταίο ''τεράστιο συνθÎτη και εξαιρετικÏŒ άνθρωπο'' αλλά και με το Χρήστο Λεοντή στο '' Έρωτας Αρχάγγελος''. ΠρωτÏτερα, Îχει οργÏŽσει τη χÏŽρα σε συναυλίες με Κουγιουμτζή, ΜοÏτση, Καλδάρα, Χατζηνάσιο και άλλους.
ÎŒλοι οι παραπάνω και άλλοι ακÏŒμη συνθÎτες του πρÏŒτειναν να κάνουν δίσκο αλλά την τελευταία στιγμή απÎσυραν το ενδιαφÎρον τους είτε απÏŒ ιδία είτε απÏŒ πρωτοβουλία των δισκογραφικÏŽν τους. Ο Δημητράτος δε θα κακίσει κανÎναν αναγνωρίζοντας τους το δικαίωμα να επιλÎξουν ερμηνευτÎς με μεγαλÏτερη αποδοχή απÏŒ το κοινÏŒ και χαρακτηρίζοντας τον εαυτÏŒ του ''κακÏŒ μάνατζερ'' για τον ίδιο. Σε μεγαλÏτερη πλÎον ηλικία δε θα κρÏψει το θαυμασμÏŒ του για τους αδελφοÏς Κατσιμίχα, την Αλεξίου και την ΑρλÎτα και την αγάπη του για τη Σωτηρία ΜπÎλλου, τον Περπινιάδη και το ΜπιθικÏŽτση, για τον οποίο θα πει σε συνÎντευξη πως ''είχε Îνα μαχαίρι που σε τσίγκλιζε στην καρδιά''. Ως συνεχιστή, ÏŒμως, των μεγάλων θα βαφτίσει το Σωκράτη Μάλαμα που Îχει ''βρει τον τρÏŒπο να ξαναφÎρει το λαικÏŒ στην καρδιά μας'' και θα εκφράσει τον πÏŒθο να συνεργαστει μαζί του. ΔυστυχÏŽς, δε θα προλάβει...
Στις 26 Δεκεμβρίου 2013 θα ''σβήσει'' η βαθιά φωνή με την απαράμιλλη ερμηνευτική ικανÏŒτητα απÏŒ εγκεφαλικÏŒ επεισÏŒδιο. Ο Î¬νθρωπος που συνήθιζε να κρατά Îνα κλωναράκι βασιλικοÏ ενÏŽ τραγουδοÏσε ''για να νιÏŽθει γήινος'', ο άνθρωπος που θεωροÏσε πως είχε κάνει 72 διαφορετικά επαγγÎλματα (ÏŒσες και οι δουλειÎς του σε θÎατρο και μουσική) θα φÏγει τÏŒσο ήσυχα ÏŒσο ήταν και η πορεία του στον κÏŒσμο τα 71 χρÏŒνια κατά τα οποία του Îδωσε λίγο απÏŒ το χρÏŽμα της φωνής, του βλÎμματος αλλά κυρίως της ψυχής του. ÎŒπως Îχει πει και ο ίδιος, Îτσι κι εμείς χρωστάμε Îνα ευχαριστÏŽ στο ΣπÏρο ΠαπαδÏŒπουλο και το επιτελείο της εκπομπής του που τον επανÎφεραν στο προσκήνιο το 2006. Και επειδή καθρÎφτης της ψυχής είναι τα μάτια, λίγων τα μάτια Îμεναν ασυγκίνητα βλÎποντας τα βουρκωμÎνα δικά του ÏŒταν Îβγαζε γεμάτος παράπονο το λυγμÏŒ ''Μάνα μου Ελλάς'' ...